Rozdział 1

Każdy dzień jest dla mnie okrutny. A to wszystko, iż pochodze z biedniejszej rodziny. Ludzie są strasznie nietolerancyjni. To okropne, gdyż ja też mam uczucia i cholernie boli mnie to jak inni wyzywają mnie, straszą lub śmieją się ze mnie. Chodze do normalnego liceum w Bradford. Liceum jak liceum, nie ma w nim nic szczególnego. Każdy należy do jakiejś grupy. Każdy oprócz mnie. Jestem odrzudkiem. Nikt mnie nie lubi. Nie mam żadnych przyjaciół.
Moja rodzina. Nie mogę nazwać tego nawet rodziną. Ojciec oraz matka są uzależnieni od alkocholu. Do tego zdradzają się nawzajem. Jednak mam babcię. Pani Flowers to cudowna osoba, którą traktuję jak prawdziwą babcię. Jest ona tak wspaniałą osobą, aż trudno to sobie wyobrazić. 
Westchnęłam cicho, i spojrzałam na budzik. 6.50. Wstałam z łóżka i podeszłam do szafy, wyjmując ciemne przetarte na kolanie spodnie oraz czerwoną bokserkę. Ponieważ na dworze było ciepło nie ubierałam żadnej bluzy. Swoje blond włosy zostawiłam rozpuszczone. Nie nakładałam makijażu. Nie potrzebowałam go. Ubrałam czarne adidasy, chwyciłam torbę i zbiegłam do kuchni, chwytając 2 mandarynki.
Wyszłam z domu przed czasem, jak zwykle zresztą. Włożyłam do uszu słuchawki, oraz na swoim mało modnym telefonie puściłam muzykę. Mrucząc pod nosem piosenke Crissa Angela-Mindfreak, doszłam do szkoły. Ten budynek był...normalny. Jego dominującym kolorem był szary. Westchnęłam cicho i udałam się do damskiej szatni, czekając na zajęcia w-f. Do lekcji pozostało 30 minut, więc usiadłam na ławce, opierając głowe o sciane, myśląc o tym całym popieprzonym życiu. Dzisiaj mieliśmy mieć nowego pana od w-f, oraz nową dziewczynę i chłopaka w klasie.
10 minut przed dzwonkiem na lekcje, zaczęłam przebierać się w strój. Nigdy nie lubiłam tego robić przy innych. Poprawiłam bandamę na ręce, ukrywając skutki cięcia się i wyszłam z szatni, przedtem chowając swoje rzeczy w małej szafce. Ludzie zaczęli schodzić się do szatni. Zignorowałam ich spojrzenia i udałam się na sale, biorąc piłkę do siatki i trenując odbicia. Gdzieś po 5 minutach w sali było więcej osób. Odstawiłam piłkę, siadając na ławce, czekając na nauczyciela. Do sali wszedł chłopak, a dziewczyny zaczęły szeptać pod nosem oraz poprawiać swój wygląd. Nie rozumiejąc ich zachowania spojrzałam w tamtą stronę, a serce na moment mi stanęło. Z otworzonym zeszytem, na przeciwko nas stał mężczyzna. Przepiękny mężczyzna. Ciemne włosy, z blond pasemkiem na grzywce były postawione do góry. Karmelowe oczy idealne pasowały do jego karnacji, do tego soczyste malinowe usta. Wyglądał jak chodzący Bóg. On ma być naszym nauczycielem? Przecież, żadna się nie skupi na w-f.
-Witajcie dziewczęta-powiedział, skanując każdą twarz, włącznie z moją.-Jestem waszym nowym nauczycielem. Nazywam się Zayn. Zayn Malik. Jako iż jeszczcze się nie znamy zaczniemy od przedstawienia się. Zacznijmy od ciebie.-wskazał na mnie palcem, a ja jak posłuszne zwierze wstałam i wydukałam swoje imie i nazwisko.
-Beatriz Serverra.-szepnęłam.
Tak jestem hiszpanką. Spojrzałam na nauczyciela, lecz ten przyglądał się reszcie dziewczyn. Och.
Gdzieś po 10 minutach, wszystko zostało omówione. Nauczyciel dał nam reszte lekcji na porobienie tego na co mamy ochote. Aktualnie wszystkiego mi się odechciało, więc usiadłam na najbardziej oddalonej ławce, przyglądając się grze w siatkówkę chłopaków. Czułam na sobie czyjś wzrok. Zdezorientowana spojrzałam na Zayna rozmawiającego z Barbie. Ugh jak ja nie cierpie tych suk. Warknęłam cicho i schowałam głowę pomiędzy nogami.
Może moja nienawiść, wzięła się stąd iż one mają wszystko czego zapragną? To takie wkurzające. Nigdy nie miałam czegoś na czym można było skupić uwagę. Łzy zebrały się w moich oczach, lecz nie mogłam pozwolić im wypłynąć. Nie przy nich wszystkich. Wstałam z ławki i bez słowa wybiegłam z sali. Wbiegłam do łazienki i zamknęłam się w niej. Oparłam ręce o zlew i przymknęłam oczy.
-Jestem żałosna.-szepnęłam sama do siebie, a jedna łza spłynęła po moim policzku. Po chwili do drzwi łazienki, ktoś zapukał.
-Chwilę.-szepnęłam. Nie byłam pewna czy ten ktoś usłyszał to co powiedziałam, lecz pukanie ucichło.  Odkręciłam kran i opukałam twarz zimną wodą. Nie chciałam aby ktoś widział, że płakałam. Otworzyłam drzwi i nie patrząc na ów osobę udałam się do szatni. Usiadłam na ławce podciągając nogi pod brodę. Ktoś usiadł obok mnie.
-Co się stało?-spytał męski, seksowny głos. Spojrzałam na niego i ujrzałam Zayna. Zmarszczyłam brwi.
-A po co ci to wiedzieć?-szepnęłam,
chowając twarz w dłoniach. Chwycił moje nadgarstki, odciągając je od mojej twarzy i puścił je swobodnie, wzdłóż mojego ciała.
-Powiesz mi co się stało?-spytał ponownie. Spojrzałam na jego twarz, którą zdobił uśmiech.
-Raczej nie.
-Dlaczego?-uniósł brwi.
-Och, no proszę ciebie. Nie znamy się. Nie mam zamiaru ci się zwierzać.
-Dobra to może zacznijmy od nowa. Jestem Zayn, a ty Beatriz.-podał mi rękę, więc lekko ją uścisnęłam.
-Nie lubię gdy ktoś mówi na mnie Beatriz. Mów mi Bea lub Tri.-uśmiechnęłam się lekko.
-Okej, więc Bea powiesz mi co się stało?
-Nie.
-No, ale się znamy.-jęknął.
-Znamy się, ale to nie zmienia faktu, iż wciąż jesteś moim nauczycielem.
-Zapomnijmy o tym, okej? Zachowujmy się jak kumple. Zmrużyłam oczy.
-O...okej?-powiedziałam bardziej pytająco.
-Więc co robisz po szkole?
-Hm...nie mam żadnych planów.
-Więc może chciałabyś wybrać się ze mną na spacer?
Ja? Z tobą? Boże.
Przełknęłam głosno ślinę i po chwili namysłu rzekłam.
-Okej.

Bea.